Эксплікацыя працы ў калекцыі Белгазпрамбанка:

"Карціна «Аліпа. Свіслацкая (Белавежская) пушча» пэндзля выдатнага пейзажыста мяжы XIX–XX стагоддзяў Станіслава Юльянавіча Жукоўскага, – адзіная праца мастака, прадстаўленая ў карпаратыўнай калекцыі ААТ «Белгазпрамбанк». Твор датаваны 1935 годам і адносіцца творчасці жывапісца.

Пасля рэвалюцыйных падзей 1917 года ў Расіі Станіслаў Жукоўскі, мастацтва якога, ужо ў сілу сваёй прыналежнасці да пейзажнага жанру, заўсёды знаходзілася па-за палітыкай, стаў, як і многія іншыя прадстаўнікі творчай інтэлігенцыі, ахвярай грубага ўмяшання палітыкі ў свой лёс. Рэзкія нападкі савецкіх крытыкаў, якія затаўравалі славутага пейзажыста «спеваком дваранскага побыту», «цалкам адарваным ад сучаснасці», «жывым мерцвяком», змешчаным «па-за кругам сапраўднага мастацтва і сапраўдных мастакоў», параўноўвалі яго творы з «хадкім таварам»: «вулічнай прыгажуні, фактычна, прымусілі Жукоўскага да эміграцыі. Апошняй кропляй у рашэнні мастака з'ехаць стала адхіленне яго работ ад экспанавання на выставе Таварыства перасоўных мастацкіх выставак, якая адкрылася ў красавіку 1923 года. Гэты інцыдэнт быў для Жукоўскага асабліва абразлівым, паколькі з перадзвіжнікамі ён выстаўляўся рэгулярна, пачынаючы з 1896 года - яшчэ з часу навучання ў Маскоўскім вучылішчы жывапісу, разьбярства і дойлідства.

Увосень 1923 года мастак пераехаў у Варшаву. У Польшчы ён жыў да канца сваіх дзён, працягнуўшы працаваць у рэчышчы рэалістычнага пейзажнага жывапісу, спалучаючы непасрэднасць выявы прыроды з пранікнёнай эмацыйнасцю яе ўспрымання, як, напрыклад, у творы з карпаратыўнай калекцыі банка.

Карціна была напісана ў выніку адной з творчых паездак Станіслава Жукоўскага ў Белавежскую пушчу, віды якой нязменна натхнялі мастака. Паўночная, якая знаходзіцца на тэрыторыі сучаснай Гродзенскай вобласці, частка гэтага ўнікальнага ляснога масіва – рэшткі рэліктавага першабытнага раўніннага лесу, які ў дагістарычныя часы рос на тэрыторыі Еўропы, але ў адносна некранутым стане захаваўся толькі ў Белавежскім рэгіёне, традыцыйна называецца Свіслацкай пушчай, што знайшло сваё і ў назве палатна: «Аліпа. Свіслацкая (Белавежская) пушча».

У сваёй «Алігі…» Станіслаў Жукоўскі па-майстэрску адлюстроўвае кароткі, пераходны стан прыроды, калі холад зімы адступае, і на змену яму прыходзіць нясмелае адчуванне надыходзячай вясны. На палатне, як і ў знакамітым вершы Фёдара Цютчава:

Яшчэ зямлі сумны выгляд, а паветра ўжо вясною дыхае,

І мёртвы ў полі сцябло калыхае, і ялей галіны варушыць.

Яшчэ прырода не прачнулася, але скрозь радзеючага сну

Вясну пачула яна і ёй міжволі ўсміхнулася.

Матыў пейзажа просты: прамая, заснежаная, але ўжо падталая і парэзаная глыбокімі чорнымі каляінамі дарога вострым трыкутнікам-клінам уразаецца ў цела лесу, сыходзіць у яго глыбіню. Снег усё яшчэ ляжыць у цені елак, чаргуючыся з бурымі купінамі леташняй пажухлай травы, але дні яго нядоўгія. У глыбокіх канавах у дарогі стаяць лужыны адталай вады, і ў іх асфальтава-шэрых, слаба пабліскваючых паверхнях адлюстроўваюцца цёмныя ствалы яшчэ голых дрэў і кустоў. Неба, якое брыняе ля гарызонту свінцовай сінню, ужо па-вясноваму высокае. Здаецца, яшчэ ледзь-ледзь, і побач з бялявымі аблокамі, адкрыецца пранізлівы ў сваім блакіце прасвет, напоўнены яркім сонечным святлом. Адлюстроўваючы імгненне паміж тым, што ёсць, і што вось-вось можа адбыцца, Станіслаў Жукоўскі імкнецца перадаць пры гэтым самую сутнасць працэсаў, якія адбываюцца ў прыродзе, якая павольна абуджаецца ад глыбокага зімовага сну.

Карціна захоўвае свежасць непасрэднага ўражання ад ляснога пейзажу, убачанага мастаком у шэры дзень адлігі, калі вільготнае халоднае паветра ахутвае дрэвы і кусты, раствараючы выразнасць іх абрысаў і прыглушваючы дэталі. Гэтую дзіўна наглядна перададзеную "праўду бачання" Жукоўскі спалучае з эмацыйнасцю трактоўкі прыроды, паведамляючы твору ў цэлым мінорны, але і напоўнены светлымі чаканнямі і надзеямі, настрой.

Набыта ў прыватнага калекцыянера з Беларусі ў 2015, раней - на адным з аўкцыёнаў у Польшчы."