Уменне бачыць і наглядаць прыгажосць тады і там, дзе яна, здавалася б, робіцца немагчымай, а калі дакладней - робіцца нечым недарэчным, нават ганебным - каштоўная ўласцівасць. Тут няма нічога высокамоўнага, нічога прыземленага - гэта проста аднойчы з табой здараецца. Як моцнае пачуццё, прырода якога - не хімія, а стыхія. Погляд, якім я гляджу і тыя, каго я бачу сваімі героямі, гэтыя вобразы - яны найперш пра мяне і для мяне. У той жа час - мае героі важныя для мяне гэтаксама, як важныя для аўтара ўласныя творы. Людзі гэтыя невыпадковыя: я адчуваю іх, лаўлю адлюстраванні іхніх целаў і твараў у маім персанальным люстэрку. У ім не можа адбіцца абы-хто - нешта мусіць адбыцца: прадчуванне, сінанімічнасць іхняй прыроды з маёй, расцягнуты ў часе або імгненны ўнісон прыгажосці. Каб я магла зайсці ў сябе, спусціцца па доўгіх лесвіцах перажытага і ўбачанага і падабраць да кожнага свой ключ. Напачатку гэты шлях - зачыненыя пакоі з мігатлівым святлом, што прасочваецца ў шчыліну пад дзвярыма. Заўсёды на гэтым шляху - артэфакты, якія не маюць значэння для навакольнага свету і яго жыхароў, але для мяне - гэта сімвалы, галаваломкі, каштоўныя ўспаміны. Так бывае, калі раптам чуеш мелодыю, кранаеш рукаў паліто, зашпільваеш у сукенцы маланку; і яны вяртаюць цябе назад, але ніхто, акрамя мяне, іх не заўважае. Мае героі ніколі не падобныя да сваіх дакументальных копій: у гэтым ператварэнні няма хлусні, павярхоўнага імкнення падаць і падацца лепшым ці лепшай, чым ёсць насамрэч. Гэта проста яшчэ адно трактаванне, альтэрнатыўная магчымасць бачання, як магу бачыць адна я. І калі атрымоўваецца вынесці і данесці - увасобіць, тады дзверы адчыняюцца і, увайшоўшы ў іх, разумееш, што можаш успрымаць прыгажосць без усялякай на тое прычыны, нягледзячы на знешнія фактары і акалічнасці. Яна існуе насуперак. Сацыяльнага, палітычнага, культурнага - сярод іншага. Нават болей, чым горшыя акалічнасці часу і месца, тым ярчэй прамяняць дзверы ўнутры мяне. Выстаўленыя ў кананічнай галерэйнай залі, гэтыя працы не згубілі б сваёй сілы, але расказвалі б тую ж гісторыю, толькі іншымі словамі. Гэтым разам выбар прац для экспазіцыі ў вялікай ступені дыктавала прастора, з якой я намагалася пасябравацца. І адначасова месца само зрабілася пэўным кантрастам і сімвалам нашага часу. У нейкім сэнсе - увасабленнем агульнай безнадзейнасці і маёй асабістай надзеі на прыгажосць, прысутнасць якой я цяпер адчуваю яшчэ больш востра. Прыгажосці Ad libitum.
- 2024
- 2023
- 2022
- 2021
- 2020
- 2019
- 2018
- 2017
- 2016
- 2015
- 2014
- 2013
- 2012
- 2011
- 2010
- 2009
- 2008
- 2007
- 2006
- 2005
- 2004
- 2003
- 2002
- 2001
- 2000
- 1999
- 1998
- 1997
- 1996
- 1995
- 1994
- 1993
- 1992
- 1991
- 1990
- 1989
- 1988
- 1987
- 1986
- 1985
- 1984
- 1983
- 1982
- 1981
- 1980
- 1979
- 1978
- 1977
- 1976
- 1975
- 1974
- 1973
- 1972
- 1971
- 1970
- 1969
- 1968
- 1967
- 1966
- 1965
- 1964
- 1963
- 1962
- 1961
- 1960
- 1959
- 1958
- 1957
- 1956
- 1955
- 1954
- 1953
- 1952
- 1951
- 1950
- 1949
- 1948
- 1947
- 1946
- 1945
- 1944
- 1943
- 1942
- 1941
- 1940
- 1939
- 1938
- 1937
- 1936
- 1935
- 1934
- 1933
- 1932
- 1931
- 1930
- 1929
- 1928
- 1927
- 1926
- 1925
- 1924
- 1923
- 1922
- 1921
- 1920
- 1919
- 1918
- 1917
- 1916
- 1915
- 1914
- 1913
- 1912
- 1911
- 1910
- 1909
- 1908
- 1907
- 1906
- 1905
- 1904
- 1903
- 1902
- 1901
- 1900
- 1899
- 1898
- 1897
- 1896
- 1895
- 1894
- 1893
- 1892
- 1891
- 1890
- 1889
- 1887
- 1886
- 1885
- 1884
- 1883
- 1880
- 1879
- 1877
- 1876
- 1875
- 1874
- 1873
- 1870
- 1869
- 1868
- 1867
- 1866
- 1863
- 1860
- 1859
- 1858
- 1854
- 1853
- 1852
- 1851
- 1850
- 1848
- 1847
- 1845
- 1843
- 1840
- 1839
- 1838
- 1837
- 1836
- 1834
- 1833
- 1830
- 1828
- 1827
- 1826
- 1825
- 1823
- 1822
- 1820
- 1819
- 1817
- 1812
- 1810
- 1808
- 1800
- 1797
- 1795
- 1790
- 1789
- 1788
- 1785
- 1778
- 1775
- 1692
- 1680
- 1661
- 0