Воспоминания Андрея Плесанова:

"Конкретных объединений на начало 1986 года, если я только не заблуждаюсь, не было в Минске, кроме группы «Галіна», были квартирные выставки, были выставки в мастерских, например, Артур Клинов года за два до этого провел квартирную выставку. Причем приготовился к ней очень интересно: он разослал всем письма с пригласительным билетом, в котором время было указано с точностью до минуты. Вот текст: «Эзотерическое действие. Просьба быть 5 марта именно в 11.40. Место: ул. Червякова, 18-63. Отправление: автобус 18 от пл. Победы, 4 до ул. В. Хоружей. В дверь не звоните».

Что это значило? Например, человек получал приглашение и должен был прийти, скажем, в 11.53, на осмотр ему выделялось 15 минут, и он должен был уйти, а через 2 минуты должен прийти следующий и т.д. Артур Клинов выкрасил квартиру в черный цвет: стены, пол и потолок, убрал практически всю мебель и расставил картины и объекты. Это было достаточно интересно, и, естественно, никто не уходил. А новые все приходили. В итоге это закончилось хорошей большой тусовкой и удовольствием от полученного результата".

– © Александр Малей: Витебский "Квадрат": Художественное исследование нонконформистского движения художников в Витебске и Минске (1987–2000 гг.), 278 стр.

-

"Андрэй Плясанаў прыгадвае кватэрнік Артура Клінава ў 1986 годзе, калі мастак для кожнага госця падрыхтаваў асабісты запрашальнік, на якім быў напісаны дакладны час наведвання выставы. «Я памятаю, як зайшоў у кватэру — уся прастора ўяўляла сабой выставу, нікога не было»"

– © Коллекция пАРТизана: "Минск. Нонконформизм 1980-х", 2016, 9 стр.

-

З успамінаў Артура Клінава: "На старэйшых курсах архітэктурнага факультэта я ўжо актыўна займаўся жывапісам і перад заканчэннем інстытута хацеў зрабіць выставу. Выстаўляцца не было дзе, таму вырашыў зрабіць яе дома. Гэта была, дарэчы, мая першая персанальная выстава. Была вясна, мама з’ехала ў адпачынак, кватэра засталася на мне. Я вынес усю мэблю ў адзін пакой, то бок пад выставу заставаліся два пакоі. Пафарбаваў у іх сцены пэўным чынам — можна сказаць, зрабіў такі адмысловы рамонт пад сябе. Развесіў палотны. Я не рабіў афіцыйнага вернісажа — з запрашэннем людзей і ўрачыстым адкрыццём. Раздрукаваў адмысловыя персанальныя запрашальнікі, дзе для кожнага быў пазначаны свой час, запячатаў іх у чорныя канверты без подпісу і зваротнага адраса і разаслаў розным людзям — знаёмым мастакам, выкладчыкам з універсітэта, сябрам. Публіка ішла ад самай раніцы. Я быў тут, але часам выходзіў, нікога адмыслова не сустракаў. Дзверы заўсёды былі адчыненыя. Водгукі былі выключна станоўчыя. У тыя часы мала чаго адбывалася цікавага, таму, канешне, усім вельмі падабалася. Асабліва ў такім незвычайным фармаце — усё выглядала як гэткі таямнічы, нават эзатэрычны рытуал".

– © Коллекция пАРТизана: "Минск. Нонконформизм 1980-х", 2016, 75 стр.