engbel
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006
  • 2005
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1986
  • 1985
  • 1982
  • 1977
  • 1976
  • 1974
  • 1972
  • 1971
  • 1970
  • 1969
  • 1962
  • 1960
  • 1958
  • 1956
  • 1954
  • 1953
  • 1952
  • 1937
  • 1932
  • 1930
  • 1927
  • 1925
  • 1921
  • 1920
  • 1919
  • 1912
  • 1891

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2006

2005

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1986

1985

1982

1977

1976

1974

1972

1971

1970

1969

1962

1960

1958

1956

1954

1953

1952

1937

1932

1930

1927

1925

1921

1920

1919

1912

1891

Ad libitum

Дина Данилович 2022

Уменне бачыць і наглядаць прыгажосць тады і там, дзе яна, здавалася б, робіцца немагчымай, а калі дакладней - робіцца нечым недарэчным, нават ганебным - каштоўная ўласцівасць. Тут няма нічога высокамоўнага, нічога прыземленага - гэта проста аднойчы з табой здараецца. Як моцнае пачуццё, прырода якога - не хімія, а стыхія. Погляд, якім я гляджу і тыя, каго я бачу сваімі героямі, гэтыя вобразы - яны найперш пра мяне і для мяне. У той жа час - мае героі важныя для мяне гэтаксама, як важныя для аўтара ўласныя творы. Людзі гэтыя невыпадковыя: я адчуваю іх, лаўлю адлюстраванні іхніх целаў і твараў у маім персанальным люстэрку. У ім не можа адбіцца абы-хто - нешта мусіць адбыцца: прадчуванне, сінанімічнасць іхняй прыроды з маёй, расцягнуты ў часе або імгненны ўнісон прыгажосці. Каб я магла зайсці ў сябе, спусціцца па доўгіх лесвіцах перажытага і ўбачанага і падабраць да кожнага свой ключ. Напачатку гэты шлях - зачыненыя пакоі з мігатлівым святлом, што прасочваецца ў шчыліну пад дзвярыма. Заўсёды на гэтым шляху - артэфакты, якія не маюць значэння для навакольнага свету і яго жыхароў, але для мяне - гэта сімвалы, галаваломкі, каштоўныя ўспаміны. Так бывае, калі раптам чуеш мелодыю, кранаеш рукаў паліто, зашпільваеш у сукенцы маланку; і яны вяртаюць цябе назад, але ніхто, акрамя мяне, іх не заўважае. Мае героі ніколі не падобныя да сваіх дакументальных копій: у гэтым ператварэнні няма хлусні, павярхоўнага імкнення падаць і падацца лепшым ці лепшай, чым ёсць насамрэч. Гэта проста яшчэ адно трактаванне, альтэрнатыўная магчымасць бачання, як магу бачыць адна я. І калі атрымоўваецца вынесці і данесці - увасобіць, тады дзверы адчыняюцца і, увайшоўшы ў іх, разумееш, што можаш успрымаць прыгажосць без усялякай на тое прычыны, нягледзячы на знешнія фактары і акалічнасці. Яна існуе насуперак. Сацыяльнага, палітычнага, культурнага - сярод іншага. Нават болей, чым горшыя акалічнасці часу і месца, тым ярчэй прамяняць дзверы ўнутры мяне. Выстаўленыя ў кананічнай галерэйнай залі, гэтыя працы не згубілі б сваёй сілы, але расказвалі б тую ж гісторыю, толькі іншымі словамі. Гэтым разам выбар прац для экспазіцыі ў вялікай ступені дыктавала прастора, з якой я намагалася пасябравацца. І адначасова месца само зрабілася пэўным кантрастам і сімвалам нашага часу. У нейкім сэнсе - увасабленнем агульнай безнадзейнасці і маёй асабістай надзеі на прыгажосць, прысутнасць якой я цяпер адчуваю яшчэ больш востра. Прыгажосці Ad libitum.