Выбраныя даты:

7 красавіка 1944

Нарадзіўся ў горадзе Сарапул (СССР, сёння Расійская Федэрацыя).

Дзіцячыя і юнацкія гады Віктара прайшлі ў Латвіі. Захапляўся радыёэлектронікай, у старэйшых класах быў прызёрам гарадскіх і рэспубліканскіх спаборніцтваў па валейболе, лёгкай атлетыцы і хуткасным бегу на каньках.

1961-1963

Вучыўся на лячэбным факультэце Рыжскага медыцынскага інстытута.

1963-1968

Вучыўся ў Віцебскім медыцынскім інстытуце, скончыў клінічную ардынатуру пры Львоўскім медінстытуце, курсы павышэння кваліфікацыі ў Маскве, Ленінградзе, Мінску. Спецыялізацыя і галіна навуковай цікавасці — анкамарфалогія.

1962-1968

У студэнцкія часы былі створаны першыя здымкі, якія экспанаваліся пазней на выставах. Сярод гэтых работ: "O, tempora! O, mores!", "Партрэты Таісіі Авілавай", "Натхненне дантыста", "Халодны пляж", "Знаўца" і серыі работ: "У Пскова-Пячорскім манастыры", "Бяда", частка цыкла "Сяло вачыма гараджаніна".

1974

Стаў членам фотаклуба "Мінск". Кіраўнік фотаклуба, Яўген Казюля, пісаў у 2004-м годзе: “Філасофія работ Віктара Бутры фармавалася на працягу ўсёй яго творчай дзейнасці, пачынаючы з 1957 года, калі былі зроблены першыя фатаграфіі. Вялікі ўплыў на захапленне фатаграфіяй у пачатку 1960-х гг. Выданае ў Празе рэвю "Фатаграфія". Публікуемыя ў ім матэрыялы давалі магчымасць для самаацэнкі і ўдасканалення творчасці. якое можна ахарактарызаваць як псіхалагічная фатаграфія ("Натхненне дантыста", "Трагічны зыход", "Па ваду").

Сярод фактараў, якія паўплывалі на развіццё яго творчасці, Віктар называе паэзію тых гадоў, вершы Роберта Раждзественскага, Андрэя Вазнясенскага, фільмы Таркоўскага і італьянскіх рэжысёраў.

-

Фатограф аб сваёй практыцы:

"Фатаграфія заўсёды заставалася толькі захапленнем. Але эпізод, які перавярнуў маё ўяўленне пра яе, я памятаю да гэтага часу. Неяк дамовіліся мы сустрэцца з Корціным, ужо студэнтам Рыжскага палітэха. Сустракаемся, а ён кажа: "Мне яшчэ трэба сёе-тое зрабіць у корпусе, я ўпраўлюся за паўгадзінкі. А ты пагартай пакуль..." І прынёс з паліцы два ці тры нумары чэшскай "Фатаграфіі". З моманту, як я адкрыў гэтыя часопісы, у мяне ў галаве нешта перавярнулася, нешта там адбылося... Усё настолькі перакруцілася, завязалася... Калі Корцін вярнуўся, я не мог адарвацца ад іх. І калі мы выйшлі на вуліцы Старой Рыгі, мне ўсё вакол здалося зусім іншым. Я ўжо глядзеў на свет скрозь прызму тых фатаграфій. "

"Калі націснуць на кнопку засаўкі на некалькі секунд раней ці пазней, ты можаш укласці ў здымак сваё стаўленне да падзеі. Можаш падкрэсліць, што цябе здзівіла ці ўсхвалявала."

"У мяне няма пэўнай устаноўкі, збору правілаў, якім я б увесь час прытрымліваўся. Звычайна не хочацца нейкім чынам стаць вінаватым у непрыемнасцях для таго, каго ты фатаграфаваў, — кажа ён. — Я дакладна не фотамастак, у мяне іншы метад здымкі, рэпартажны.Я аматар. Іншае пытанне, што мае працы некалькі паэтызаваны. пастаноўкі. Я ўсё ж такі чакаю свой кадр, і калі ён не складаецца, я не здымаю.

"Многія кадры рабіліся з адчуваннем холаду ўздоўж пазваночніка. Калі на мяжы [...] часам узнікае сюжэт нейкі, але тут жа ўсплывае карцінка, ага, гэта ўжо было знята. Значыць міма. Няма сэнсу здымаць, таму што гэта ўжо паказалі". да цябе."