Наратыўнае мастацтва з дапамогай візуальнага зместу расказвае канкрэтную гісторыю або намякае на паслядоўнасць падзей. Важным складнікам з'яўляецца апісальны характар твораў і дзеянне, а выявы, элементы і сімвалы, якія выкарыстоўваюцца, вядомыя ў рэальным свеце.

Сам тэрмін з'явіўся ў шасцідзесятыя, але візуальнае апавяданне заўсёды мела месца быць у гісторыі сусветнага мастацтва. Творы ілюстравалі палітычныя падзеі, бытавыя і рэлігійныя сцэны, сістэмы ўлады, культурныя асаблівасці таварыстваў, традыцыі. Мастакі адлюстроўвалі тое, як бачаць і разумеюць свет, свой чалавечы вопыт. Галоўная задача мастацтва апавядання гэта паставіць у вядомасць, зацікавіць, распавесці пра ўніверсальныя культурныя і грамадскія ісціны.

Бліжэй да канца 19 стагоддзі адбылася змена вектара з апавядальнага падыходу да фармальных якасцяў. Мастакі сталі даследаваць пачуцці і эмоцыі, але поўнае адрыньвання наратыўнасці ў мастацтве не адбылося. У выглядзе масавай прэсы, кіно, газеты, коміксу і рэкламы адбылося распаўсюджванне новых формаў апавядання. Сучаснае мастацтва дапускае любыя стылі, падыходы і формы выканання.

Сучасныя беларускія мастакі, якія выкарыстоўваюць у сваёй практыцы наратыўны падыход: Марыя Святагор, Андрэй Анро, Міхаіл Гулін, Руфіна Базлова, Леся Пчолка і іншыя.