Відэаролік дэманструе істотна немагчымую сітуацыю. Дзеці бежанцы з Чачні абедаюць у рэстаране вакзала ў Брэсце (Беларусь). Яны і іх сем'і жывуць у зале чакання ў тым жа будынку, некаторыя ўжо некалькі месяцаў.

Гаворачы аб міграцыйным крызісе на беларуска-польскай мяжы, Максім Сарычаў звяртае ўвагу на праблему дзяцінства, якое прымусова абмежавана сценамі вакзала і пазбаўлена хаця б нейкай пэўнасці. Чачэнскія ўцекачы, якія патрацілі ўсе свае грошы на няўдалыя спробы атрымаць прытулак у Польшчы, не маюць іншых магчымасцяў, як правесці час тут, належачы толькі на падтрымку суайчыннікаў і добраахвотнікаў.

Натуральна, у такой сітуацыі вытанчаны і багата упрыгожаны савецкі інтэр'ер, накрытыя сталы з ежай, афіцыянт - усё гэта цалкам недасяжна. Пакуль яны жывуць месяцамі літаральна за сцяной, яны застаюцца чужымі ў гэтым пакоі. Сутыкненне, падкрэсленае Сарычам у цэнтры сваёй працы, падахвочвае гледача самастойна вызначыць нармальнасць такога абеду.

Відэаролік стаў вынікам працы мастака і добраахвотнікаў з сем'яў бежанцаў. Амаль усе яны абмяжоўваюць сябе ў ежы. Перспектыва, з якой камера захоплівае сцэну, абумоўлена мерамі бяспекі, бо большасць бежанцаў, якія прысутнічаюць у рэстаране, палічылі за лепшае застацца ў цені.

Тэкст: Аляксей Талсты