З моманту прыходу Аляксандра Лукашэнкі да ўлады ў 1994 годзе вырасла цэлае пакаленьне беларусаў. Гэта маладыя людзі, якія хутка будуць вызначаць будучыню краіны. Ці жадаюць яны прыўнесці змены, ці, наадварот, унікнуць іх?

Я хачу зразумець, чым жыве гэтае пакаленьне, што яны адчуваюць, знаходзячыся ў сёньняшняй Беларусі. Мяне цікавяць межы іх адказнасці і смеласці, ступень уцягнутасці ў актуальныя працэсы, іх запатрабаванне ў змене. Я б хацеў даць магчымасць пачуць хор дзёрзкіх, летуценных, ціхіх, часам апатычных і абыякавых, бездапаможных і часта супярэчлівых галасоў. Гэтае пакаленне, відаць, глядзіць на рэальнасць з новай перспектывы, і рана ці позна яны пачнуць змяняць сацыяльнае асяроддзе, грамадскую прастору, культуру і шматлікае іншае. Змяняць усё тое, што застыла недзе паміж сацыялізмам савецкай эпохі і сумессю прыгнечанага капіталізму і страху перад аўтарытарызмам.

Размаўляючы з маладымі людзьмі, я часта адчуваў паветра мінулага пакаленні. Але ў той жа час многія з маіх персанажаў паказалі актыўную пазіцыю, яны мысляць крытычна і дзейнічаюць нашмат смялей, чым іх асяроддзе, яны не баяцца вылучацца і ісці супраць плыні. Я хачу верыць, што менавіта такія асобы складуць ядро ​​новага пакалення беларусаў і што яны будуць дастаткова свабоднымі, каб зрабіць свет больш прыемным месцам для жыцця.