Кожнае новае месца дае нам магчымасць перастварыць сябе. Ці гэта новыя гарады, альбо прыродныя ландшафты, якіх мы раней не бачылі, але знаходжанне ў новым атачэнні дазваляе нам хоць на пэўны момант стаць ананімнымі. Забыць свае імя як адну са звыклых ідэнтычнасцяў, і зрабіць гэта з асалодай. Мы "раствараемся" ў месцы, знікаем у ім, каб потым — наладжваючы з ім жа кантакт, шукаючы яго дух (genius loci), — даць сабе новае імя, якое, як ні дзіўна, можа мець тыя ж літары. Мы мусім згубіцца ў гэтым новым месцы, каб знайсці сябе ў новай якасці. Ці прасцей гэта зрабіць фатографу чым, скажам, звычайнаму вандроўніку? І так, і не. Фатограф тут знаходзіцца паміж двума модусамі. З аднаго боку, ён прагне новых светаў, каб схапіць іх у "сілкі свайго свавольнага зроку". Ды далей, патрабуючы больш ад свайго вока, яму часта складана канчаткова "адпусціць" сябе. З іншага, будучы і больш уразлівым да бачнага, фатограф парадаксальным чынам здольны выбудаваць "сюррэальную дыстанцыю" паміж сабой і светам, дазволіўшы апошняму набыць новыя абліччы. Іншымі словамі, месца таксама прагне быць убачаным, каб пацвердзіць свой геній. Яно мае патрэбу ў тым, каб яго знайшоў мастак. Так чый жа позірк мацнейшы пры гэтай сустрэчы — фатографа ці месца? Яны залежаць адзін ад аднаго. Фатографу патрэбны момант згубленасці (назавем яго genius lost), каб выбудаваць наноў свае стасункі са светам. А свету (месцу) важна быць адкрытым, каб выявіць свой дух. Genius lost. Genius loci. І наадварот.

Тэкст: Дар'я Амяльковіч