Выбраныя даты:

1971

Нарадзіўся ў Гродне (БССР, сёння Рэспубліка Беларусь).

Да 1989 года вучыцца ў Глебаўскім вучылішчы.

З 1992 па 1997 вучыцца ў Акадэміі мастацтваў у Познані (Польшча).

З 1998 па 2000 вучыцца ў The Rijksakademie van Beeldende Kunsten у Амстэрдаме (Галандыя).

Аляксандр Камароў – мастак, які працуе з відэа, тэкстам, інсталяцыяй і фатаграфіяй, які даследуе тэмы мовы і часу ў розных кантэкстах.

Мастак скрупулёзна вывучае цікавыя для яго тэмы, будзь то будынкі Палацаў Рэспублікі ў Мінску і Берліне, свой пашпарт (35g, 2005) або дзейнасць вуглездабыўнай кампаніі. Яго відэа-працы захоўваюць павольны тэмпа-рытм, уважлівыя да дэталяў і прадмету даследавання. Тэма мовы, галасоў і дыялогу раскрыта ў многіх яе відэаработах, напрыклад, у інтэрв'ю з таксістамі падчас падарожжа па Будапешце або ў дыялогах аб прыдуманых і выміраючых словах у беларускай мове ў прасторы цяпліцы са знікаючымі відамі раслін (Poalipaduazenije, 2013).

Аляксандр Камароў працуе ў розных медыя: фатаграфія, калаж, відэа, інсталяцыя, перформанс і іншыя. Для ўсіх яго твораў характэрна стрыманае і ўдумлівае апавяданне, даследчы падыход і перфекцыянізм у выкананні.

Аб маніпуляцыі рэальнасцю, успрыманнем, аб маніфестацыі ўлады і яе гістарычным перайначванні ідзе гаворка ва ўсіх праектах мастака аб архітэктуры.

У серыі "Апусканне рэальнасці / Без назвы" (Immersion of Reality / No title, 2002-2004) аб'ектам вывучэння мастака становіцца Палац Рэспублікі ў Мінску. Да таго часу Камароў жыў у розных заходнееўрапейскіх краінах. Вяртаючыся ў Мінск ён, з аднаго боку, назіраў, як манументальнасць сучаснай мінскай архітэктуры звязана з рэпрэсіўнасцю дзяржаўнай сістэмы, а з другога - якімі здагадкамі і клішэ напоўнены рэпартажы заходніх медыя пра Беларусь: «Я захацеў захаваць Дворец у памяці як аб'ект з мінулага і стаў рабіць мадэль. Аднак планы Палаца мне не ўдалося займець, і таму я пачаў чарціць і прыдумляць іх нанова, увайшоўшы ў ролю дойліда. На адным фотамантажы я «выразаў» глыбу Палаца, каб атрымаць уяўленне аб аб'ёме, які запаўняецца ім у гарадской прасторы ў непасрэднай набліжай ад малапавярховай гістарычнай забудовы. Іншы фотамантаж паказвае ўяўны гіпертрафавана выцягнуты ўверх Палац-хмарачос. Гледачоў гэта выява ніколькі не здзіўляе, многія прымаюць яе за фатаграфічную дакладнасць. У Еўропе існуе столькі міфаў і прадузятасці пра Беларусь, што скажэнні фотамантажу лёгка ўспрымаюцца як адлюстраванне рэальнасці».

Адпаведнасцю беларускаму палацу стаў Берлінскі Палац рэспублікі ў фільме Камарова "Убачымся ў Дыснэйлэндзе" (See You in Disneyland, 2006). Тут мастак рэгістраваў і захоўваў настроі вакол ужо напаўразбуранага сімвала ўлады ГДР. Гістарычныя падзеі, якія прывялі да зносу Палаца, у нейкай меры паўплывалі і на яго ўласную біяграфію, зрабілі магчымым яго намадызм як мастака. "Тое, што адкінула гісторыя, збіраю я", - каментуе ён свой падыход. Пасля выставы ў Швейцарыі мадэль Берлінскага Палаца рэспублікі, якую Камароў паказваў разам з відэа, была скрадзеная і, магчыма, служыць зараз камусьці ў якасці прыватнага Дыснэйлэнду.

Мастак працягвае ствараць праекты аб архітэктуры: так у 2007 годзе ён стварыў фільм "Аб перакладзе: празрыстасць/Акустычная архітэктура" (On Translation: Transparency/Architecture Acoustique) пра празрысты купал Рэйхстага і яго сімвалізм.