Выбраныя даты:

13 верасня 1926

Нарадзіўся ў вёсцы Салоні (СССР, сёння Расійская Федэрацыя).

1943–1944

Ва ўзросце 17 гадоў, удзельнічаў у партызанскім руху .

З 1944

Знаходзіўся ў дзейным войску і прымаў удзел у баях у Прыбалтыцы і на Карэльскім пярэсмыку. Пасля Аляксандр Аляксандравіч Салаўёў быў узнагароджаны Ордэнам Чырвонай Зоркі , а таксама памятнымі медалямі ў гонар Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне.

1949

Пасля дэмабілізацыі мастак з'ехаў да маці ў Мадону (Латвія).

1955

Паступіў у ЛВГПУ ім. В. І. Мухінай (Ленінградскае вышэйшае мастацка-прамысловае вучылішча імя Веры Ігнацьеўны Мухінай, сёння Санкт-Пецярбургская дзяржаўная мастацка-прамысловая акадэмія імя А. Л. Шцігліца) на аддзяленне майстроў манументальна-дэкаратыўнага жывапісу. Пасля яго заканчэння некаторы час працаваў настаўнікам малявання і чарчэння ў сярэдняй школе ў Мадоне.

1959-1965

Вучыўся ў Беларускім дзяржаўным тэатральна-мастацкім інстытуце .

З 1965

Працаваў мастаком-пастаноўшчыкам у Нацыянальным акадэмічным драматычным тэатры імя Я. Коласа, а пазней (аж да 1995 года) – яго галоўным мастаком.

З 1966

Стаў членам Саюза мастакоў СССР .

1968-1969

Старшыня мастсавета Віцебскіх мастацкіх вытворчых майстэрняў .

1973–1977

Старшыня праўлення Віцебскай абласной арганізацыі Саюза мастакоў БССР.

1982

Прысвоена званне Заслужанага дзеяча мастацтваў БССР .

2017

Аляксандр Салаўёў узнагароджаны ордэнам Францыска Скарыны ў адпаведнасці з указам прэзідэнта за шматгадовую плённую працу, значны асабісты ўклад у развіццё мастацтва і культуры Беларусі.

24 мая 2021

Мастак пайшоў з жыцця .

• -

• Аляксандр Малей:

• "Салаўёў быў галоўным мастаком тэатра ім. Якуба Коласа, але, паводле яго адкрыцця, трапіў на тэатральныя падмосткі не ў выніку гарачага кахання да тэатра. Тэатр Салаўёў абраў як прытулак, дзе ён мог дэманстраваць свае сапраўдныя эстэтычныя прыхільнасці. Сцэнаграфія (Салаўёў не любіць). тэрміна) дазваляла сысці ад цэнзуры.Пад яе можна было імправізаваць, выдаючы абстрактныя творы за пошукі сцэнічнага рашэння спектакля.Аднак і гэта з цяжкасцю атрымоўвалася рэалізаваць.Ідэалагічнае нюх інспектараў заўсёды было хвацкім.Я быў сведкам прыёму цэнзурай юбілейнай выставы майстра. культуры Віцебскага аблвыканкама Г.І.Клёсава.Яна хадзіла па зале і ўстаўляла ў шчыліны паміж рамай і карцінай белыя паперкі, адзначаючы такім чынам творы, якія трэба было прыбраць з экспазіцыі.Добрая палова выставачнай залы стракацела ад белых паперак.Я стаяў воддаль і з грушай глядзеў, як Сан Саныч шаркаючай хадой ішоў за «начальнікам культуры» , адстойваючы права на жыццё той ці іншай сваёй карціны. Нічога зневажальнага для мастака прыдумаць было нельга. Мне было тады 25, яму 50, і я з жахам думаў пра сваю будучую творчую дзейнасць, якая можа ацэньвацца такім жа зневажальным чынам.

• [...]

• Са старэйшага пакалення яны ярчэй за іншых прадэманстравалі тады сваю нелаяльнасць да афіцыйнага мастацтва. Афіцыйны статут галоўнага мастака акадэмічнага тэатра дапамагаў арганізоўваць выставы і выстаўляць беспрадметны жывапіс. Аляксандр Салаўёў, знаходзячыся на гастролях, меў магчымасць дэманстраваць сваё мастацтва ва ўсіх буйных гарадах Беларусі; такім чынам ён аказаў уплыў не толькі на мастацтва свайго горада, але і на мастацтва рэспублікі ў цэлым. Ад Бога валодаючы магутным талентам, ён успрымаў самакаштоўнасць мастацтва па-за любой ідэалогіяй, адмаўляючы эклектыку ў мастацтве і існаванне яго па-за сусветным працэсам. Салаўёў быў прадстаўніком традыцый расейскага авангарду на нацыянальным узроўні і наўрад ці кагосьці ў нашай краіне можна было паставіць зь ім побач. Яго творчасць і мужнасць мастака ўсяляла надзею і вучыла нас глядзець на свет іншымі вачыма.".

• Віцебскі "Квадрат": Мастацкае Даследаванне Нонканфармісцкага Руху Мастакоў У Віцебску і Мінску (1987–2000 гг.), 14–15 стар.