Відэаперформанс з'яўляецца часткай аднайменнага праекта Pokuć, які даследуе пошук беларускай ідэнтычнасці сярод міграцыі, выгнання і каланізацыі. Даследуецца, як гэтая з'ява цыклічна адлюстроўвалася ў класічнай, сучаснай, элітарнай і народнай культурах. Ключавым у гэтым праекце з'яўляецца кут (кут) — візуальна-семантычны сімвал, які ўвасабляе шматгранныя сэнсы. У беларускай традыцыі родны кут азначае Радзіму, а пакуць – святы куток у хаце. Куты таксама ўвасабляюць супярэчнасці і межы: месцы малітваў і рытуалаў, а таксама месцаў пакарання; месцы бяспекі, але таксама безнадзейнасці і пасткі.

Відэа было створана на беларуска-польскай мяжы, на Падляшшы. Металічны каркас пабудаванага вугла падкрэслівае штучнасць устаноўленых межаў: рэгіён Заходняй Беларусі адышоў да Польшчы ў 1921 г., але не вярнуўся падчас аб'яднання з усходнімі тэрыторыямі ў 1939 г. Гісторыя падзелу стала асновай для стварэння знакамітыя радкі “Мой родны кут, дарагая зямля, што радзіла мяне! Я не маю сілы забыць цябе!» (1911-1923 гг.). Якуб Колас, клясык беларускай літаратуры, пачаў сваю паэму за кратамі за апазыцыйную дзейнасьць і скончыў у адарванасьці ад радзімы.

Відэаспектакль фіксуе абрад у эфемерным сакральным кутку. Як малітву ці заклінанне мастак шэпча заклікі беларускіх паэтаў-выгнаннікаў да сваёй Радзімы, спрабуючы злавіць і зафіксаваць яе адлюстраванне ў люстэрку.

Фрагменты вершаў Якуба Коласа, Ганны Севярынец, Ларысы Геніюш, Андрэя Хадановіча, Міхася Чарота, Насты Кудасавай, Марыі Бадзей.

https://www.youtube.com/watch?v=AmcBYTIe7-c