Мая мастацкая выява, якая нагадвае медсястру, увасабляе ўвагу, клопат і вылячэнне. Вобраз, які прысутнічае побач з тымі, хто шукае суцяшэння і, магчыма, ацаленьня ў мастацтве. Нехта, хто служыць пасярэднікам паміж ранамі, параненымі суб'ектамі і іншымі назіральнікамі.

Мае карціны як месца "незадавальнення", шчырая гаворка без дамінавання, дзе прызнаюцца раны адрасата. Прызнанне слядоў несімвалізаванай, невыноснай траўмы накіроўвае суб'екта. Яны паранены, але жывыя. Як і Беларусь.

МАЯ МАСТАЦКАЯ ЗАЯВА

Ператварэнне цемры ў трыўмф з дапамогай мастацтва

Мае карціны становяцца апавяданнямі з крыламі і бінтамі, дзе бінты ператвараюцца ў палотны, а цела карціны ўспрымаецца як жывая істота, упрыгожанае ранамі і шнарамі, намаляванымі з рэалістычнай праўдзівасцю. Выкарыстоўваючы гіпсавыя бінты і эпаксідную смалу, я ствараю фактуру і ўжываю жывапісныя якасці алейнай фарбы для завяршэння працы.

Кроў, як матэрыяльны доказ раны, заўсёды бачная, а гаенне - гэта працэс, але ці магчыма гэта калі-небудзь? Ці можа паранены суб'ект пазбегнуць траўмы? У маім кантэксце гэта адносіцца да людзей, вымушаных пакінуць свае дамы і цярпець расстанне.

Посттраўматычны сусвет у маіх працах прысвечаны выжыўшым персанажам: усе гэтыя сляды на целе карціны - не канец, гэта прызнанне новага нараджэння ў расстанні.

Яны, перш за ўсё, аб параненых і перамешчаных ідэнтычнасцях. Рана не знішчае суб'екта і не забівае. Яна робіць суб'екта жывым: патэнцыйна больш жывым і самасвядомым, чым раней.

Пра мяне

Дар'я Сямчук, 33 гады, нарадзілася ў Гродне, Беларусь.

Чаму "Цёмра"? Гэтае беларускае слова перакладаецца як «цемра». У сваім канцэптуальным мастацтве я даследую цёмныя і балючыя аспекты чалавечай натуры. Мая мэта - супрацьстаяць крытычным праблемам нашага часу і адкрыць яркі, эмацыйны спосаб выказвання.