Ізноў у прасторы КХ – экспазіцыя беларускага дэвіянтнага мастацтва. На гэты раз - сур'ёзныя фарматы і сур'ёзныя аўтары. Міхаіл Буліч і Канстанцін Ладошкін. Два беларускія дэвіянтныя мастакі.

Карціны Міхася Буліча – архетыпы, якія выплюхваюцца бясконцым струменем у любым матэрыяле на любую паверхню. Яго мастацтва маналагічнае. Ён не патрабуе адзнакі, водгуку, інтэрактыўнасці. Ён гаворыць. Гаворыць аб зорках, багах, планетах, зямлі, жанчынах, месяцах. Гаворыць так, як казалі тысячагоддзі таму. Без унутранага кантролю, без карэктнага, асцярожнага звыш-Я, створанага намі за тысячагоддзі. Мы можам узгадаць, што ў мастака аўтызм, што ён наіўны. Так. І гэта нагода для суму і зайздрасці. Чаму суму? Бо з-за аўтызму Міхаіл Буліч не стаў такім, як звычайны чалавек. Чаму зайздрасці? Бо мы ніколі не станем такімі, як ён.

Канстанцін Ладошкін. Застылыя графічныя выявы савецкіх святых з поўным доглядам да каларыстычных штампаў - гэта яго праца. Яго мастацтва - пастка, пастка часу і пастка парушанага мыслення. Гэта візуалізаваныя павароты лабірынта, у якім перапляліся савецкае светлае мінулае намаляваных у арміі насценгазет, ступені і ступені перажытых персанальных крахаў і здрад, якія рушылі ўслед за хваробай. Дзень касманаўтыкі - дзень нараджэння Леніна - дата вяселля. Калі мастацтва Міхаіла Буліча — гэта апавяданне, то мастацтва Канстанціна Ладошкіна — траўматычная фіксацыя на "аскепках эпохі" і самога сябе.

Тэкст: Дар'я Яскевіч