engrus
  • 2024
  • 2023
  • 2022
  • 2021
  • 2020
  • 2019
  • 2018
  • 2017
  • 2016
  • 2015
  • 2014
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2004
  • 2003
  • 2002
  • 2001
  • 2000
  • 1999
  • 1998
  • 1997
  • 1996
  • 1995
  • 1994
  • 1993
  • 1992
  • 1991
  • 1990
  • 1989
  • 1988
  • 1987
  • 1985
  • 1984
  • 1982
  • 1971

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

2012

2011

2010

2009

2008

2007

2004

2003

2002

2001

2000

1999

1998

1997

1996

1995

1994

1993

1992

1991

1990

1989

1988

1987

1985

1984

1982

1971

bel Аўтаматычны пераклад

Queer Tracing Paper

Аляксей Лунёў, Сяргей Шабохін 13–17 ліпеня 2023
Barbara Baryżewska gallery, Варшава

Выбраныя серыі твораў

Выбраныя творы

Артыкулы на KALEKTAR

«Ці быў Янка Купала жонкай Якуба Коласа» — гэтае мімаходзь зададзенае некалі чалавекам з расейскай (якой яшчэ?) імпэрскай паходжаньнем пытаньне, у рэшце рэшт, лягло ў аснову гэтага сумеснага праекту Аляксея Лунёва і Сяргея Шабохіна. Купала і Колас, абодва выбітныя беларускія паэты, абодва мужчыны, абодва (імаверна) гетэранарматыўныя, безумоўна, былі не парай, але закладзена ідэя твора, які будзе дзіўным з беларускай класікі.

Але казаць пра цалкам уяўную квір-гісторыю нацыі было б несправядліва без згадкі пра яе рэальныя квір-гісторыі — а таксама пра патэнцыйную квір-гісторыю, тую, якая можа раскрыць белыя плямы, якія засталіся пасля дзесяцігоддзяў каланіяльных і таталітарных сціранняў. І менавіта гэтым займаюцца артысты.

У новай працы Лунёва і Шабохіна, адмыслова замоўленай галерэяй Барбары Барыжэўскай у Варшаве, яны дзёрзка і бесклапотна ўзяліся за стварэнне цэласнага ўтапічнага беларускага квір-архіву. Яны гулліва змяшалі разам рэальныя лагатыпы і малюнкі з квір-гісторыі Беларусі, а таксама прысвоілі і пераасэнсавалі ў лакальным кантэксце ключавыя сімвалы міжнароднага ЛГБТКА+ руху. На некалькіх аркушах калькі вялікага фармату — але таксама ў суправаджэнні фатаграфій, зборак і аб’ектаў — рэальнасць, выдумка і магчымасці збліжаюцца, перакрываюцца, аб’ядноўваюцца ў дзіўны палімпсест, поліфанічны, крыху неарганізаваны, панкаўскі хор, які заўсёды балансуе дзесьці паміж глосолалия і лагапедычныя практыкаванні.

Пры іншых абставінах гэта мог быць салідны ценявы архіў квірзу ў Беларусі

адначасова ў некалькі розных мінулых і будучых, але мастакі наўмысна адмаўляюцца абыгрываць гэта ўсур’ёз, адважваючыся на квір нават метады архівавання квір. І ценявы архіў раптам адкрываецца ў карнавал з ружовымі пёрамі і бляскам і ўсім, чаго можна было чакаць ад грандыёзнага алімпійскага гей-прайда ў Мінску 1980 года.

Чаго ніколі не было, вядома.

Ці гэта зрабіў?