Аўтарскае апісанне праекта:

Маленькая дзяўчынка Вера Зенка з Валожына пераследвала павозку, на якой нямецкія салдаты падчас Другой сусветнай вайны везлі яе цяжарную маці. Ім стала шкада і яны выкінулі яе з таго воза. Вера была на 91-м годзе жыцця, калі мы сустрэліся ўпершыню. Яна называла сваё жыццё "апошнімі сезонамі" і расказвала сваю біяграфію праз тое, што знаходзілася ў яе гардэробе.

Я сустрэлася з Верай у невялікім беларускім горадзе Валожыне ў 2017 годзе, яна ішла ў аптэку. У Веры быў выдатны знешні выгляд, якога не ўсе беларускія жанчыны дазволілі б сабе мець. Яна насіла вялізныя сонцаахоўныя акуляры, клятчастую сукенку, барвовыя шкарпэткі і туфлі. Гэта было каханне з першага погляду. Я падышла да яе, каб пазнаёміцца, і праз пяць хвілін я ўжо сядзела за сталом у яе доме, а яна паказвала мне свае ўборы і расказвала іх гісторыю. Пазней я некалькі разоў наведала Веру ў Валожыне, спыняючыся ў яе на ноч.

Яна пражыла ўсё сваё жыццё ў невялікім горадзе Валожыне, які ў розныя гістарычныя эпохі быў часткай Расійскай імперыі, Польшчы, Савецкага Саюза і зараз Рэспублікі Беларусь. Яе 4 браты і сёстры раз'ехаліся па Украіне і Беларусі. Васіль і Вольга ўжо пакінулі гэтае жыццё, засталіся Ніна і самая малодшая Галіна. Іх бацькі былі сялянскага паходжання — маці працавала на зямлі, а бацька быў "пісьменным" і працаваў у мясцовых уладах, як мы б называлі іх цяпер. Вера засталася ў сваім родным горадзе — выйшла замуж тут, узяла прозвішча мужа Перапеча, нарадзіла траіх дзяцей, працавала і выхоўвала ўнукаў.

Аднойчы Вера сказала мне, што яна жыве сваімі апошнімі сэзонамі, калі кожная вясна можа стаць апошняй. Вера не баялася старэць. Усё яе жыццё знаходзілася ў яе гардэробе: кожная сукенка мела сваю кранальную і рухаючую гісторыю, сваю памяць.

Вера памерла ў лютым 2021 года. Я ніколі не сустракала такой яркай і добрай жанчыны, як Вера.