Назва выставы натхнёная мясцовай легендай з паўднёва-ўсходняга ўзбярэжжа Турцыі. Паводле гэтай гісторыі, галубы спяваюць: "О, сусед мой, олеастравае дрэва, калісьці мы былі дрэвамі, цяпер мы птушкі". Гэта паэтычнае пераўтварэнне становіцца асновай для разважанняў пра прыналежнасць, безкаранёвасць і пошук новых пачаткаў у незнаёмых краявідах.

Выстава прадстаўлена ў выглядзе серыі плакатаў і даследуе, якія асацыяцыі і пачуцці можа выклікаць выява ў розных супольнасцях, кантэкстах і асабістых гісторыях.

Уявіце сабе фота, зробленае ля мора ўлетку. Чалавек глядзіць у камеру з лёгкай усмешкай. Для многіх гэтае фота выклікае ўспаміны аб шчаслівым адпачынку і летнім настроі. Але ўявіце, што гэтае самае фота зроблена на крайнім захадзе Турцыі, з відам на Грэцыю, а на ім — афганскі мігрант. Блакітнае мора ператвараецца ў непераадольную мяжу. Усьмешлівы чалавек становіцца выгнаннікам, які не можа перайсці на другі бок. Цяпер зірніце на фота зноў. Ці бачым мы смутак хваляў, што паглынулі тысячы жыццяў? Ці адчуваем вагу сіняга мора?

Плакат, які спачатку быў сродкам масавага друку, а пазней стаў дэкаратыўным элементам, мае асаблівыя адносіны з часам. Як палітычны інструмент — ён жыве, пакуль існуе пратэст. Як візуальная памяць — захоўвае імгненне: вокладку любімага альбома, ананс спектакля або выставы. Перанесены са сценаў вуліц у дамы, плакат становіцца асабістым сведчаннем часу і месца.

Групавая выстава, арганізаваная за ўдзелам амаль пяцідзесяці цяперашніх і былых стыпендыятаў Martin Roth-Initiative з Афганістана, Бангладэш, Беларусі, Бразіліі, Індыі, Ірана, Марока, Чарнагорыі, М’янмы, Пакістана, Палестынскіх тэрыторый, Расіі, Судана, Турцыі, Уганды, Украіны ды іншых, Калісьці мы былі дрэвамі, цяпер мы птушкі прадстаўляе творы ў галіне перформансу, паэзіі і фатаграфіі.

Птушкі спяваюць пра падарожжы тых, хто вымушаны жыць у транзіце, шукаючы дом на нявызначанай зямлі. Але гэта геаграфія зямлі ці геаграфія розуму?

"Геаграфія — гэта лёс." — Ібн Хальдун