Інсталяцыя "Лялечны домік" - гэта адлюстраванне асабістага досведу мастачкі і яе сукамернікаў у беларускіх СІЗА (звязанага з удзелам у пратэстным руху 2020 года). Гэта быў не толькі досвед страху і расчараванні, але і салідарнасці, клопаты, "ціхай" тактыкі супраціву. Клопат адзін пра аднаго, эмпатыя, стварэнне далікатных інфраструктур паўсядзённага жыцця, міжасобасныя адносіны, сістэмы падтрымкі і сястрынства - гэта лініі сетак салідарнасці, дзе слабасць супрацьстаіць сіле, а ўяўленне становіцца палітычным інструментам.

У цэнтры інсталяцыі - стол - аснова паўсядзённага жыцця зняволеных - і коўдры, якія ўвасабляюць цяпло і клопат, якія былі ў дэфіцыце ў перапоўненай камеры. Надзя і яе сукамерніцы рабілі малюнкі і партрэты, вялі псеўдадзённік Русалачкі, гулялі ў гульні, ахіналі адзін аднаго ў коўдры, спявалі, мылі адзін аднаму валасы, дзяліліся патаемнымі марамі.

Ператварэнне камеры ў "лялечны домік" уяўляе сабой паўторнае прысваенне халоднай, нечалавечай прасторы гвалту і агрэсіі. Лялечны домік - гэта зманлівы дзявочы свет, свет салодкіх мрояў, пачуццёвасці, інфантылізму, бяспекі. Але ў кантэксце турэмнай сістэмы ён становіцца сімвалам сілы слабасці, лініі супраціву, клопату і падтрымкі. Вось як Надзя апісвае свой досвед:

"Мы мылі адзін аднаму валасы і запляталі іх.

Мы дзяліліся сваімі асабістымі гісторыямі і гулялі ў варажбы.

Мы рабілі адзін аднаму масаж, імправізаваныя касметычныя працэдуры і малявалі татуіроўкі шарыкавай ручкай.

Мы гулялі ў простыя гульні і рабілі свае ўласныя гульні з паперы.

Мы малявалі, ляпілі і пісалі.

Мы вялі дзённікі і спявалі песні.

Мы спрачаліся ці размаўлялі з ахоўнікамі, як быццам яны былі суседскімі хлапчукамі або важатымі ў дзіцячым лагеры.

Мы гулялі ў дзіцячы лагер на тэрыторыі папраўчай установы.

Мы адбывалі пакаранне ў турэмнай камеры на дзесяць чалавек і ператварылі яе ў лялечны домік”.

Тэкст: Антаніна Сцебур.