Праца Марыны Напрушкінай, "Я хачу жанчыну прэзідэнтку" адсылае да масавых пратэстаў супраць урада Лукашэнкі ў Беларусі, яе роднай краіне, летам і восенню 2020 года. Мірныя акцыі з боку пратэстуючых у асноўным узначальвалі жанчыны. Беларуская філосаф Вольга Шпарага называе гэты рух "рэвалюцыяй у працэсе" і "постнацыянальнай рэвалюцыяй". Праца мастачкі з'яўляецца данінай працы Зоі Леанард "Я хачу прэзідэнта" 1992 года, якая адыходзіць ад белай, патрыярхальнай, артадаксальнай палітыкі і заклікае да новага, больш плюралістычнага і інклюзіўнага палітычнага ўяўлення, а таксама музыкі і актывісткі Марыі Калеснікавай, якая знаходзіцца ў Беларусі. 2020 года і прыгаворанай да адзінаццаці гадоў.

Таксама Напрушкіна спрабуе прадставіць новы тып палітыка ў сваёй працы. Тэкст перадае настойлівасць пераасэнсавання палітычных канцэпцый, прадстаўніцтва і, у канчатковым выніку, кіравання. Больш за тое, Напрушкіна спасылаецца на маніпуляцыю прэзідэнцкіх выбараў 2020 года, у якіх жонкі трох раней арыштаваных апазіцыянераў вылучаліся супраць прэзідэнта Аляксандра Лукашэнкі, але не змаглі выйграць з-за пацверджаных маніпуляцый.

Тэкст на палатне напісаны на рускай мове, афіцыйнай і нацыянальнай мове ў Беларусі, якую насельніцтва Беларусі павінна было і да гэтага часу вымушана вывучаць і размаўляць на ёй. З гэтай прычыны людзі часта ўжо не могуць размаўляць на зыходнай беларускай мове і звычайна могуць толькі чытаць і пісаць на ёй. Пераклады на англійскую і беларускую мову даступныя побач з палатном у выглядзе двухбаковых друкаваных лістоў для прагляду і ўзяцця з сабой.