Уступаючы ў поле гутаркі аб інклюзіі, мы ўсё яшчэ пачуваемся так, быццам боўтаемся ў хаосе няёмкіх слоў, замацаваных за імі пачуццяў і тэрмінаў, якія сёння чуюцца немагчымымі. Але працы мастачныя: такія яркія і ёмістыя, што свецяць скрозь гэты бязладдзе і вакуум. Значыць ёсць шлях.

Нам усім трэба вучыцца казаць аб інклюзіі і яе адсутнасці, аб людзях, выключаных з "культуры большасці", і аўтарках, выключаных з мастацкага дыскурсу. Казаць адкрыта і прама, выкрываць стыгматызацыю, замоўчванне і табуяванне, якія даўно прабраліся ўнутр, не спытаўшы пра гэта ў нас. Трэба паступова і свядома выводзіць актуальную мову, адкрытую і роўную. Важна асвятляць усё, што застаецца нябачным і нячутным, і глядзець на гэтае святло не жмурачыся. Важна пытацца пра тое, чаго не ведаеш, таму што менавіта гэтае няведанне спараджае страх, а страх - табуяванне.

Тэкст: Каміла Аруцюнян